Schitterend weer natuurlijk dit weekend. Het lijkt erop dat de 3 grotere volken plus de 3 kleine volkjes (in zesramers) de winter goed zijn doorgekomen. Eén zesramer oogt wel nogal zwakjes, na enkele minuten wachten stiefelde er gisteren dan eindelijk een bijtje met een klompje stuifmeel naar binnen. Voorlopig beter nog even vanaf blijven. Ik heb wel de kastbodems verschoond en de onderbakken weggehaald.
Dit jaar wil ik voor alle volken een overstap maken naar kleinere cellen. De gangbare celmaat in Nederland is 5,4 mm, na een tussenstap van 5,1 mm zou dit in ca. 2 tot 3 jaar 4,9 mm kunnen worden. Bijen die zwermen en in de natuur verder gaan komen meestal uit op een celgrootte van rond 5 mm. Hoe kon 5,4 mm dan toch gangbaar worden? Dat was de vooral de invloed van de experimenten van de Belgische professor Baudoux die in de Congo grotere bijen aantrof die meer honing konden transporteren. Met zijn verhaal wist hij begin vorige eeuw de producenten van kunstraatpersen te overtuigen.
 |
| In deze vier kasten zijn de metalen afstandsrepen voor 10 ramen vandaag vervangen door afstandsrepen voor 11 ramen |
Wat is het voordeel van kleinere cellen? Als er in plaats van 10 raten 11 raten in een broedkast worden gebruikt, terwijl elke raat zelf zelf ook meer bijen/broedcellen huisvest, wordt bij elkaar genomen het aantal cellen per kast ca. 28% groter. Dit geeft een betere warmtehuishouding en ook een iets kortere broedduur. De koningin heeft hiermee voortaan genoeg broedruimte in maar één kast, een tweede kast hoeft er niet meer onder. Dat is prettig want bijvoorbeeld bij het zoeken van de koningin kan die niet meer van de ene kast naar de andere van je vandaan lopen.
 |
| Een hoekje van ca 8 %% van het totale raamoppervlak is in de nieuwe raat met 5,1 mm celmaat weggesneden. De bijen bouwen hier de darrencellen die voor de varroamijt aantrekkelijk zijn |
Voornaamste argument is voor mij echter dat de varroamijt minder graag eitjes legt in kleinere cellen. Als je dan ook nog van elke nieuwe kunstraat een hoekje afknipt met een oppervlak van ca. 8% zullen de bijen deze vrije ruimte gebruiken om zelf de grotere darrencellen te bouwen. De varroamijten zijn dan extra geneigd om naar deze hoekjes darrenraat te verhuizen, met als gevolg dat in elke darrencel te veel varroa-eitjes worden gelegd. Het gunstige effect daarvan is dat de reproductie van varroamijten wordt gehinderd en de mijtenpopulatie afneemt. Je creëert hiermee feitelijk een vorm van een biologische mijtenval.
Het daadwerkelijke effect moet zich nog wel bewijzen. Het is ook wat bewerkelijk en kost tijd maar volgens mij is dit een zinnige extra manier om de varroamijt zonder gebruik van zware middelen te bestrijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten